Η χειρουργική αντιμετώπιση των στεφανιαίων αγγείων με πάλλουσα καρδιά αποτελεί μια καινοτόμο και διεθνώς αναγνωρισμένη μέθοδο. Σε αυτήν την τεχνική, η στεφανιαία παράκαμψη (Bypass) πραγματοποιείται ενώ η καρδιά συνεχίζει να πάλλεται και να λειτουργεί κανονικά. Αντίθετα, στην κλασική καρδιοχειρουργική προσέγγιση, η διαδικασία γίνεται με τη χρήση της εξωσωματικής κυκλοφορίας, η οποία αντικαθιστά προσωρινά τη λειτουργία της καρδιάς και των πνευμόνων, σταματώντας τη ροή του αίματος προς αυτά.

Με τη μέθοδο της πάλλουσας καρδιάς, ειδικά χειρουργικά εργαλεία, γνωστά ως σταθεροποιητές, επιτρέπουν την ακινητοποίηση συγκεκριμένων σημείων της καρδιάς όπου απαιτείται παρέμβαση. Έτσι, είναι δυνατή η παράκαμψη των φραγμένων αγγείων ενώ η καρδιά εξακολουθεί να συσπάται φυσιολογικά, χωρίς να απαιτείται η χρήση σωλήνων για την κυκλοφορία του αίματος. Αυτό καθιστά την επέμβαση λιγότερο παρεμβατική και πιο φυσική.

Αντίθετα, στη συμβατική μέθοδο, το μηχάνημα της εξωσωματικής κυκλοφορίας επιτρέπει τη διακοπή της καρδιακής λειτουργίας, παρέχοντας στον χειρουργό ένα σταθερό πεδίο εργασίας. Ωστόσο, το αίμα του ασθενούς διοχετεύεται σε ένα εξωτερικό σύστημα και επιστρέφει μέσω σωλήνων, διαδικασία που μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο επιπλοκών. Μετά το πέρας της επέμβασης, η καρδιά επανεκκινείται. Το ποσοστό επιπλοκών αυτής της προσέγγισης ανέρχεται στο 6-8%, με τις περισσότερες να σχετίζονται με την εξωσωματική κυκλοφορία.

Η εκπαίδευση στην καρδιοχειρουργική με πάλλουσα καρδιά απαιτεί πολυετή εμπειρία και εξειδίκευση. Παραδοσιακά, οι καρδιοχειρουργοί εκπαιδεύονται στην κλασική προσέγγιση, όπου η καρδιά ακινητοποιείται. Ωστόσο, προκειμένου να μειωθούν οι επιπλοκές της εξωσωματικής κυκλοφορίας, αυξάνεται το ενδιαφέρον για τη χειρουργική αντιμετώπιση των στεφανιαίων αγγείων σε πάλλουσα καρδιά, μια μέθοδος που μειώνει την επιβάρυνση του ασθενούς, ενώ αυξάνει την πολυπλοκότητα για τον χειρουργό.

Παρότι η κλασική μέθοδος εξακολουθεί να είναι η επικρατούσα, η επιστημονική έρευνα έχει ρίξει φως στις διαφορές μεταξύ των δύο προσεγγίσεων. Μια από τις μεγαλύτερες σχετικές μελέτες, η τυχαιοποιημένη έρευνα CORONARY, δημοσιεύτηκε το 2012 στο “The New England Journal of Medicine” από τον Dr. A. Lamy και τους συνεργάτες του. Η μελέτη, που περιλάμβανε 4.752 ασθενείς από 79 ιατρικά κέντρα σε 19 χώρες, συνέκρινε τις δύο τεχνικές σε όρους αποτελεσματικότητας και επιπλοκών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της CORONARY, δεν υπήρξαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο μεθόδων στις πρώτες 30 ημέρες μετά την επέμβαση όσον αφορά τη θνησιμότητα, τα εγκεφαλικά επεισόδια, τα εμφράγματα του μυοκαρδίου ή την ανάγκη για αιμοκάθαρση λόγω νεφρικής ανεπάρκειας. Ωστόσο, η χειρουργική των στεφανιαίων αγγείων με πάλλουσα καρδιά παρουσίασε ορισμένα πλεονεκτήματα, όπως μειωμένη ανάγκη για μετάγγιση αίματος, λιγότερες περιπτώσεις μετεγχειρητικής αιμορραγίας, μικρότερη πιθανότητα οξείας νεφρικής βλάβης και μειωμένο κίνδυνο λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος. Από την άλλη πλευρά, οι ασθενείς που υποβλήθηκαν στη συγκεκριμένη τεχνική εμφάνισαν μεγαλύτερη πιθανότητα να χρειαστούν κάποιας μορφής επανεπέμβαση (αγγειοπλαστική ή νέα χειρουργική παρέμβαση).

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το εύρημα ότι οι ασθενείς χαμηλού κινδύνου (EUROSCORE < 3) είχαν ελαφρώς καλύτερα αποτελέσματα με την κλασική μέθοδο, ενώ οι ασθενείς μεσαίου ή υψηλού κινδύνου (EUROSCORE > 3) επωφελήθηκαν περισσότερο από τη χειρουργική σε πάλλουσα καρδιά. Επομένως, οι συγγραφείς της μελέτης πρότειναν ότι η επιλογή της τεχνικής θα πρέπει να εξατομικεύεται με βάση το προφίλ κινδύνου κάθε ασθενούς.

Συμπερασματικά, τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα των δύο μεθόδων φαίνεται να είναι παρόμοια. Ωστόσο, η άμεση μετεγχειρητική περίοδος παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία ανάρρωσης του ασθενούς, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις ηλικιωμένων, διαβητικών, ατόμων με αναπνευστικά ή νεφρικά προβλήματα και ασθενών με αθηρωματική αορτή. Για τον λόγο αυτό, η χειρουργική σε πάλλουσα καρδιά μπορεί να αποτελεί προτιμότερη επιλογή για συγκεκριμένες ομάδες ασθενών, προσφέροντας μικρότερο λειτουργικό κίνδυνο και ταχύτερη ανάρρωση.

πηγή: blog.nowdoctor.gr